Klimaatrampen

Een ramp is een zwaar ongeval of andere gebeurtenis, waarbij het leven en de gezondheid van veel personen, het milieu of grote materiële belangen in ernstige mate worden geschaad of worden bedreigd.

Een ramp is een onverwachte gebeurtenis met vreselijke gevolgen.

De klimaatrampen die ons op termijn te wachten zouden staan, bestaan uit het smelten van het landijs op de poolkappen van Antarctica (90% van al het op de aarde aanwezige ijs bevindt zich aldaar) en van Groenland, de daarmee gepaard gaande, metershoge stijging van de zeespiegels, de enorme overstromingen, de volksverhuizingen en alle mogelijke ellende daarmee verwant, aldus de klimaatgoeroe’s.

Onverwacht is deze klimaatramp geenszins. De oorzaak is immers gelegen in de industrialisatie van de samenleving door de mens, zoals die begon in het jaar 1850 en zich vanaf toen tot in onze dagen verder heeft ontwikkeld. 

En ook de vreselijke gevolgen vallen mee, als we tenminste maar gehoorzaam de oplossingen van het IPCC overnemen. Die moeten natuurlijk snel worden uitgevoerd voordat het te laat is. Dat mag je tenminste veronderstellen. 

Niet dus. Er is kennelijk geen haast geboden. Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid is er zolang op komende natuurrampen gewacht.

Natuurrampen, die de wereld al vanaf het begin van de industriële revolutie boven het hoofd hangen door de tomeloze vervuiling van het milieu, de oceanen, de atmosfeer en de bodem. Maar waar in de periode 1850-1992 nauwelijks enige aandacht voor was. Bijna anderhalve eeuw. Tot dat pas in 1992 de eerste internationale klimaatconferentie werd georganiseerd. De klimaatwetenschappers zagen ineens het licht en wisten vanaf toen wat de oorzaak was van de ontstane milieuverontreinigingen en de daarmee samenhangende klimaatrampen die ons te wachten zouden staan, als we niet onverwijld de oorlog zouden verklaren aan de oorzaak van alle ellende: het biogas CO2. Vanaf toen werden er talloze klimaatconferenties georganiseerd, werden er afspraken gemaakt, werd er vergaderd, werden er plannen gesmeed, alles onder regie van het IPCC En werden er oplossingen aangedragen, die nu kritiekloos zijn overgenomen door de Nederlandse regering en die geleid hebben tot een klimaatwet. Zij het met de kleinst mogelijke meerderheid. En na veel handjeklap. Veel gedaan werd er trouwens niet. Wel werden er reeds vele megaprojecten ontworpen voor het plaatsen van alternatieve energiebronnen als windmolens, waardoor er nu al over de hele wereld grote aantallen van deze landschap verontreinigende wanproducten staan, ook in Nederland. Een peperduur object, en qua rendement, het minst geschikt in vergelijking met andere alternatieven. De behaalde winst zit zeker niet in de oplossing van het energieprobleem.

In ieder geval vanaf 1850, wordt de planeet aarde door de mens geëxploiteerd, uitgehold, misbruikt, vervuild, beschadigd en verminkt. Niet uit noodzaak, maar vooral uit hebzucht en ijdelheid. 

Dat de planeet deze mishandeling heeft overleefd is een verdienste van de Natuur, niet van de mens. Sinds 1850, steeg de wereldtemperatuur met 0,9 graad Celsius. Dankzij Moeder Aarde, die er al miljoenen jaren in slaagde om onze blauwe planeet (vanwege de enorme hoeveelheden water) tegen de verschroeiende hitte van de zon, te beschermen. Zoals ook nu weer de laatste 170 jaar het geval was. Ondanks de mens, die hieraan niets bijdroeg. Niet in het verleden en ook niet in de toekomst. Wat ze ook beweren over het gas CO2, als veroorzaker van de ons nog steeds boven het inmiddels moede hoofd hangende klimaatrampen.

In diezelfde tijd steeg het CO2 gehalte in de lucht van 0,03% naar 0,04%. Mede veroorzaakt door de ontbossing van bijna de helft van alle bossen op aarde (bron: WNF). En de massale sterfte van micro-organismen als algen en fytoplankton door vervuiling van de oceanen, het vruchtwater van de planeet. Micro-organismen, verantwoordelijk voor de omzetting van CO2 naar O2 en suiker, onmisbaar voor de mens.

Even goed wordt deze stijging door de wetenschappers van het IPCC, een politiek economisch orgaan, aangesteld door de V.N., geduid als de wezenlijke oorzaak van alle klimaatveranderingen, global warming en alle, nog komende, klimaatrampen. De boosdoener is niet de mens, het is het brandschone, levenbrengende biogas CO2.

Sinds het jaar 1992, weten we dankzij hen nu gelukkig, wat de oorzaak is van alle klimaat perikelen, wie de vijand is en hoe we die moeten bestrijden. Wat het belangrijkste klimaatdoel moet zijn: het zoveel mogelijk elimineren van dit gas bij alle verbrandingsprocessen. Zoals bij de verbranding van fossiele brandstoffen. Het IPCC alleen weet hoe.

Inmiddels leven we alweer in het jaar 2019. Zevenentwintig jaar later. De tijd dringt. De klimaatramp zal toch inmiddels wel snel toeslaan. Snelheid geboden! De Zondvloed komt eraan. Apocalypse now!

Van al die klimaatoplossingen van het IPCC, naadloos overgenomen door de Nederlandse politiek, is praktisch nog maar weinig terecht gekomen. Hoezo weinig? Wat te denken van onze prachtige windmolens. Nog maar het begin. Wacht maar af totdat de hele Noordzee is volgebouwd. Dan zul je eens wat zien! De hele Wereld zal versteld staan!

Volgens onze politici hebben we nog tot 2030 de tijd om CO2 uitstoot te reduceren tot 45%, en tot aan 2050 met zelfs 95%. Dus hoeven we ons ook de komende 31 jaar geen zorgen te maken over klimaatrampen. Dat is bij elkaar dan, sinds 1850, 200 jaar. Een topprestatie! Geniaal zelfs. De prijs is hoog, maar dan heb je ook wat. Een prachtig groen Nederland, zonder klimaatrampen. Maar ook zonder toekomst, want Nederland is dan failliet. Welterusten.

Dat kosten noch moeite gespaard dienen te worden om onze planeet leefbaar te houden is voor ieder normaal mens een uitgemaakte zaak. Dat de mens in het verzieken van het milieu de hoofdrol speelt, is voor eenieder duidelijk.

Helaas niet voor het IPCC, een politiek- economisch orgaan, aangesteld door de V.N. Zij kennen niet alleen de oorzaak van alle milieurampen, klimaatveranderingen en komende natuurrampen, zij alleen kennen ook de oplossingen.

Die oplossingen zijn niet alleen buitengewoon apart en ingrijpend, ze zijn ook nog eens buitengewoon kostbaar. De wereld wordt daarmee op zijn kop gezet, maar het doel heiligt de middelen. Voor een leefbare wereld in de toekomst, zullen grote offers moeten worden gebracht. 

Hiermee is het gros van de Nederlandse politici het eens. De tweede kamer ging begin dit jaar akkoord met het aannemen van de klimaatwet.

En van de politiek moet je het uiteindelijk hebben. Zoals de geschiedenis ons leert. Ook de Nederlandse Politiek heeft hierin altijd een vooraanstaande rol vervult. Terwijl ze het toch al zo moeilijk hebben met interne problemen, hebben ze toch ook hun sporen verdiend met hun houding ten aanzien van internationale problemen. Zoals ten aanzien van de farmacie maffia, met de voor de ontwikkeling van hun honderd biljoenen kostende, kunstmatige, onbetaalbare medicijnen, met een verwachte omzet in 2020, van 1300 miljard dollar. De minister van Volksgezondheid in het vorige kabinet, doneerde toch evengoed voor de bestrijding van deze uitwassen, zomaar €3 miljoen aan een particulier bedrijf. Een historisch gebeuren! (Zie Prof. Dr. Peter. C. Gotzsche, dodelijke medicijnen en georganiseerde misdaad. Uitgever: Lemniscaat).

Om niet te vergeten, de ferme houding, maar dan niet tegen, maar met de dubieuze ideeën van de rijke voedingsindustrie. Dit keer was niet het CO2 onderwerp van demonisering, maar waren het de verzadigde vetzuren en het cholesterol, zoals die overvloedig voorkomen in moedermelk en roomboter. 

Hierin hartstochtelijk ondersteund door de “Voedingsraad”, het “Voedingscentrum” cum suis, aangesteld en ondersteund door onze Overheid. Tot op de dag van vandaag. (Terwijl Prof. Dr. F.A.J. Muskiet al in 2012 de onzin er van aantoonde in zijn boek: het faillissement van de verzadigd vethypothese van cardiovasculaire ziekten. Driehonderd wetenschappelijke geraadpleegde bronnen).

En dan nu het gedoodverfde biogas CO2. Au suivant! Weg ermee. De uitstoot hoe dan ook beperken.

Bij de zoektocht naar alternatieve energiebronnen, speelt duurzaamheid een grote rol. Maar ook beschikbaarheid, bruikbaarheid, effectiviteit, locatie, productiekosten, rendement, onderhoud, plaatsingsmogelijkheid, opslaanbaarheid en transportmogelijkheden zijn factoren van belang.

Voorop staat natuurlijk dat de gekozen middelen zowel de mens zelf, als de wereld waarin hij leeft moeten dienen. En niet ten koste mogen gaan van het welzijn, het sociaal, lichamelijk en geestelijk welbevinden van het individu.

Dit individu laat zich in een democratische samenleving vertegenwoordigen door politici, die hij in goed vertrouwen al zijn belangen toevertrouwt.

Daarmee draagt de politicus een enorme verantwoordelijkheid en is daarom gehouden, om bij zijn beslissingen de grootst mogelijke zorgvuldigheid in acht te nemen.

Bij de keuze van alternatieve energiebronnen ter vervanging van fossiele brandstoffen, komen allereerst zonne- wind- en kernenergie en ook waterkracht in aanmerking.

Gezien de enorme belangen die bij de keuze van een alternatief gepaard gaan, is een grondige afweging van alle mogelijkheden, onmogelijkheden, voordelen, nadelen, haalbaarheid of onhaalbaarheid, effectiviteit, betaalbaarheid, rendement, leefbaarheid of niet, consensus of niet van essentieel belang.

De hamvraag is, of zij die daarin beslissingen nemen, wel voldoende, zo volledig mogelijk en zo eerlijk mogelijk zijn ingelicht. En zo ja, waarom niet? En of zij, door wie diegenen zijn gekozen, nog wel enige zeggenschap hebben op de uiteindelijke beslissingen, die voor de toekomstige samenleving zulke dramatische gevolgen zullen hebben. Vrijwel zeker niet.

Gezien ook de wijze, waarop diegenen die bezwaar maken tegen de reeds door de tweede kamer aangenomen klimaatwet, worden uitgemaakt voor alles en nog wat, voor onbenul, onwetende voor gewoon volk ed. Ook het volksreferendum, wat toch al niet serieus werd genomen, werd afgeschaft.

De grote onrust die er bij doodgewone mensen met een gezond verstand en common sense bestaat over de komende, onomkeerbare klimaatwet, een wet die kritiekloos gebaseerd is op de theorieën en oplossingen, het klimaat betreffende, van het IPCC, is honderd procent verklaarbaar.

Daarmee loopt ons land voorop en is waarschijnlijk het enige en minst geschikte land ter wereld om die rol te vervullen. Daarbij ook nog eens een land, die deze omschakeling niet eens nodig heeft, gezien de enorme aardgasvoorraden waarmee moeiteloos een transitie naar kernenergie kan worden gerealiseerd. 

Toch zou je van deze groep uitverkorenen mogen verwachten, dat ze zich beter in de problematiek van toekomstige energievoorzieningen zouden oriënteren, dan nu het geval is.

Kennelijk fixeren zij zich op de gedachte, dat de klimaatrampen die ons boven het hoofd hangen en zoals die ons worden voorgespiegeld door de wetenschappers van het IPCC, alleen kunnen worden bezworen door de toepassing van energiebronnen zonder CO2 uitstoot.

Of deze middelen toereikend zijn om aan de toekomstige energiebehoefte op de wereld te voldoen, is kennelijk veel minder belangrijk dan het in de eerste plaats uitbannen van het tot zondebok van alle klimaat ellende benoemde CO2.

Dat windenergie een onbetrouwbare factor is, wisten zij die de wereldzeeën bevoeren met zeilschepen, als geen ander. Daardoor ontstond ook de term “windhandel”. Zuiver speculatieve handel, die alleen wordt gedreven met het oog op winst, waarbij iedere rationele grond ontbreekt.

Evengoed zijn de windmolens, samen met de andere paradepaardjes als stekkerauto’s, de laadpalen, zonnepanelen en warmtepompen, alleen te realiseren dankzij torenhoge subsidies of leningen. Wie betaalt?

Onze kennelijk alles wetende politici, houden kennelijk geen rekening met het gegeven, dat de basis van ieder normaal menselijk gedrag is gelegen in het streven naar zekerheid. Dat de keuze voor windenergie als oplossing van het toekomstige energieprobleem, alleen om die reden, voor normaal voelende en denkende mensen een raadsel is. Zelfs al zou deze inzet bijdragen aan de vermindering van CO2 uitstoot, ook nog maar de vraag.

Want dan zijn er wel andere, veel betere, minder ingrijpende, veel goedkopere oplossingen te vinden. Zonder windmolens, stekkerauto’s, laadpalen en waterpompen, zonder een wereld waar we van het gas afmeten, zonder allerlei groene dwangmaatregelen, waardoor er niet alleen sprake is van een energietransitie, maar vooral van een overgang naar een steriele, wezenloze onleefbare samenleving.

Het winnen van voldoende groene energie door middel van de inzet van windmolens, zal ongetwijfeld meer resultaat opleveren voor de producenten, dan voor het doel waarvoor ze worden ingezet.

Groene elektriciteit opwekken uit waterkracht, is om vele redenen een veel beter alternatief. Het is veruit de belangrijkste leverancier van groene elektriciteit in Scandinavië en met name in Noorwegen. Helaas niet in Nederland. Om die reden importeert Nederland al jaren groene elektriciteit uit Noorwegen, alwaar het kan worden omgezet in groen H2. Een vele malen goedkopere optie dan de groene H2 uit windenergie. Maar dan zonder de vele nadelen van windmolens.

De productie van H2, vormt in Nederland overigens geen enkel probleem. Dankzij de enorme aardgasvoorraden in Nederlandse bodem is ons land, de op Duitsland na, grootste leverancier van H2 in Europa. Een van de grootste waterstof producerende fabrieken in de wereld staat in Pernis, met een jaarproductie van 8 miljard kubieke meter.

Bij de productie van H2 uit aardgas, weliswaar fossiel, maar praktisch vrij van afvalstoffen, komt ook CO2 vrij. Ten aanzien van andere fossiele brandstoffen relatief weinig, maar om die reden evengoed niet groen, maar grijs. Helemaal verkeerd!

Een mogelijkheid om grijs naar blauw gas te transformeren, is om het CO2 bij de productie af te vangen en dit vervolgens op te slaan in de grond. Zo ontstaat er schoon fossiel H2, ofwel blauw H2. Weliswaar tweemaal zo duur, maar niet vergelijken met de duizend miljard kostende maatregelen uit het klimaatakkoord.

Bovendien is Nederland, ook dankzij het aardgas, moeiteloos in staat om relatief zeer goedkoop een energie transitie naar het allerbeste alternatief voor de toekomst, de kernenergie en ook de kernfusie, te maken.

Wat betreft de zonne-energie, de zonneschijn, is Nederland maar stiefmoederlijk bedeeld. P.A. de Génestet (1829-1861), beschreef ons landje als volgt: O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen, doorsijpelde stukske grond, van killen dauw en damp, enzovoorts.

Niet bepaald een plek om de wereld, met het plaatsen van zonnepanelen, bij te staan in het wereldwijde energieprobleem. Daarvoor is ons land weer veel te klein en te dicht bevolkt. Wellicht interessant voor enkele kleine projecten, maar daarbij houdt het op.

Het volop gaan voor de introductie van in feite nauwelijks effect sorterende windmolens en zonnepanelen in ons land, kan daarom op maar weinig sympathie onder de gewone bevolking rekenen. Daarvoor bestaat begrip noch motivatie. Voor het bereiken van hun klimaatdoelen, denkt de huidige politieke leiding nog eens een en dertig jaar nodig te hebben. Dan is de CO2-emissie met 95% verminderd. Kennelijk genoeg om de voorspelde klimaatrampen te voorkomen. Daar moet je wat voor over hebben. 

Waarom de meest krachtige en veruit de grootste leverancier van groene energie op aarde, de zonne-energie, die de planeet 24 uur per etmaal beschijnt, niet wordt gewonnen op plaatsen waar dit het meest voor de hand ligt, is nog een onopgelost probleem. Voor Nederland is dat Zuid-Spanje en Noord-Afrika. Als het mogelijk is om aardgas uit Algerije via pijpleidingen te transporteren naar Italië en Spanje, moet dat ook mogelijk zijn voor waterstofgas. Naar Nederland. Zelfs via al bestaande pijpleidingen. Wellicht prijzig, maar nog altijd vele malen goedkoper dan de Nederlandse, gekopieerde oplossingen van het IPCC.

Van alle mogelijkheden die er bestaan om groene energie te produceren is kernenergie ongetwijfeld de meest efficiënte, krachtigste, goedkoopste, duurzame en met de komst van de vierde generatie kerncentrales, een zeer veilige oplossing. Zonder de bijkomende moeilijkheden die met andere alternatieve middelen gepaard gaan. Windmolens voorop.

Natuurlijk moet de plaats van zo’n centrale nauwkeurig bepaald worden en niet op locaties waarbij de kans op ongewenste natuurverschijnselen aanwezig zijn. Zoals het geval was met de zogenoemde kernramp in Fukushima, die in het geheel geen kernramp was, maar opportunistisch door tegenstanders van kernenergie zo werd neergezet. Er viel geen enkele dode door radioactieve straling, er was geen enkele stralingsziekte. De duizenden slachtoffers vielen als gevolg van de tsunami. De oorzaak was een zware zeebeving. Weer zo’n geval van demonisering, zoals van natuurlijke nutriënten, geneesmiddelen en waterstofdioxide.

De opslag van kernafval is ook zoiets. Daar zijn inmiddels allang oplossingen voor. Het aardoppervlak is maar voor een klein deel bewoonbaar. Plek en techniek in overvloed voor opslag. Dan zou er eerder angst moeten zijn voor de kern van de aarde, waar de temperatuur 6000 graden Celsius bedraagt. Niet eens ver weg van het aardoppervlak. (6.317 km).

Bij de kernsplitsing van stoffen als uranium of thorium, komen enorme hoeveelheden warmte vrij, zonder CO2. Via omzetting in groene elektriciteit, wordt er middels elektrolyse van water, groen H2 gevormd.

De kosten voor de bouw van een kerncentrale mogen hoog zijn, de productie kosten van energie zijn laag. De totale kosten vallen in het niet in vergelijking met de kosten van de fancy oplossingen van het IPCC. En bewaren de mens voor een hoop onnodige ellende en dramatische ingrepen. En blijft de planeet leefbaar, met een rooskleurig toekomstperspectief.

Het duurt nog slechts enkele weken en dan weten we of de huidige politiek, zogenoemde elite, erin geslaagd is ons al dan niet in een rampzalige toekomst te storten.

Een regering, die er door een groot aantal concessies in is geslaagd, de kleinst mogelijke meerderheid te behalen die nodig is voor de zeggenschap over alles wat er in dit land gebeurt.

Dan weten we of onze machtshebbers erin zijn geslaagd hun heilloze maatregelen om het klimaat naar hun hand te zetten zullen doorgaan. Maatregelen die geheel gebaseerd zijn op de theorieën, conclusies en oplossingen zoals die sinds 1992 worden aangedragen door het IPCC, die stuk voor stuk spotten met de grondbeginselen van gedegen wetenschappelijk onderzoek. Conclusies die meer weghebben van Sciencefiction, dan Science. Waarbij de vermeende innige koppeling van de temperatuurstijging als het gevolg van een verhoogde CO2 stijging wordt aangegrepen als de oorzaak van een aantal fenomenen als klimaatveranderingen, global warming en dreigende natuurrampen. De geschiedenis laat echter precies het omgekeerde zien. CO2 volgt op termijn temperatuurstijging. Er waren zelfs ook perioden van hoge temperaturen en zeer lage CO2 concentraties en ook omgekeerd. Sinds 1850 stijgt de CO2 concentratie zeer geleidelijk, zonder enige schommeling. Lineair omhoog. Daarbij lijkt de temperatuurcurve in dezelfde tijd meer op een berglandschap, tietallen jaren omhoog en dan weer omlaag enzovoorts. Raar verband! Lees in dit verband een rede uitgesproken in 2015 door Dr. Patrick Moore, “Should we celebrate Carbon Dioxide?” The Global Warming Policy Foundation (GWPF). (Bron: Sybren Singelsma.)

Die ons moeten behoeden voor klimaatrampen, die ons sinds de industriële revolutie sinds 1850 boven het hoofd zouden hangen, maar waarvan tot nu toe, ondanks hen, nauwelijks iets valt te bespeuren en die voorkomen kunnen worden zolang we maar hun fancy oplossingen opvolgen.

Zinloze oplossingen, omdat ons land moeiteloos in staat is zijn eigen boontjes te doppen. Peperdure oplossingen, die alleen door middel van hoge subsidies reden van bestaan hebben. Subsidies die de burger mag betalen.

Schandalige oplossingen, met slechts de kleinst mogelijke meerderheid de kiezer door de strot geduwd. Oplossingen die bij een volksreferendum geen schijn van kans zouden hebben. En dat ook niet zullen hebben als iedereen gaat stemmen en nu wel begrepen zal hebben dat je niet iedere politicus zonder meer kan vertrouwen. 

Volstrekt ongelofelijke oplossingen, gebaseerd op een politieke meerderheid van slechts een enkele zetel, maar met verregaande consequenties, waarbij het Nederlandse volk gedurende vele jaren de duimschroeven aangelegd krijgt en voor de zoveelste keer als een citroen wordt uitgeperst. Quo Vadis?