Energie als probleem

Dankzij zonne-energie is er Leven op deze planeet. Dit hemellichaam is 150 miljoen km van ons verwijderd, in de kern bedraagt de temperatuur 15 miljoen graden Celsius, aan de oppervlakte nog steeds 6000 graden Celsius, even hoog als in de kern van onze aarde.

Doordat de aarde om de zon draait, wordt deze 24 uur per etmaal door de zon bestraald, al miljarden jaren. De planeet aarde, ook wel de “blauwe” planeet genoemd, dankt deze naam aan de enorme hoeveelheden water die zich aldaar bevinden in de vorm van waterdamp, water of ijs, afhankelijk van de temperatuur.

Alleen de planeet aarde, kan de enorme hoeveelheid dagelijkse zonnewarmte die ons bereikt, waardoor de zon ook wel de “koperen ploert” genoemd wordt, daardoor binnen leefbare grenzen houden.

Het meest recente voorbeeld daarvan ligt in de periode vanaf 1850 tot nu, de zogenoemde industrieel revolutie, toen de wereldbevolking explosief toenam en daarmee de behoefte aan steeds meer energie. In dit geval afkomstig van voornamelijk de verbranding van fossiele brandstoffen en ander organisch materiaal als voedingsstoffen tot water, kooldioxide en energie (warmte).

Het gaat inmiddels over een tijdsbestek van bijna 170 jaar, waarin de temperatuur, ondanks de giga productie van warmte, waardoor ook veroorzaakt, slechts met 0,9 graad Celsius steeg. Dankzij Moeder Aarde, ondanks de mens, die vanaf 1992 bezig is met een mythe over CO2 en hulpmiddelen als windmolens en daarmee denkt de Natuur een lesje te kunnen leren.

Een groot fiasco, zoals nu steeds duidelijker wordt, zeker na de inzet van biomassa als duurzame energiebron, hierin onvoorwaardelijk gesteund door de Europese Unie en alleen in stand gehouden door hoge subsidies van politieke klimaatdrammers.

De meest voor de hand liggende oplossing voor het energieprobleem op aarde ligt natuurlijk in het gebruik van het enorme aanbod van zonne-energie. Uiteraard op plaatsen waar de zon langdurig en volop aanwezig is. Waar de zonne-energie, ter plaatse en door middel van zonnepanelen, omgezet kan worden in elektriciteit en de schoonste energieleverancier op aarde: H2 of waterstof, dat bij verbranding wordt omgezet in energie en helder water.

H2 kan worden opgeslagen en getransporteerd via pijpleidingen en zelfs als vloeibaar H2, zoals nu al van Australië naar Japan gebeurt. Dat kan niet of nauwelijks met elektriciteit en al helemaal niet met de elektriciteit die door windmolens op zee wordt opgewekt.

Plaatsen op aarde waar energiewinning uit zonne-energie zeer wel mogelijk is, zijn er genoeg. Plaatsen waar dit zeer onverstandig is ook. Dat zijn plaatsen waar de zon onvoldoende schijnt en waar er ook onvoldoende plaatsingsmogelijkheden zijn voor zonnepanelen. Waar het alleen zinvol is voor kleine projecten, maar zeker niet om een bijdrage te leveren aan de oplossing van het wereldwijde energieprobleem.

Zo’n land is Nederland. Waar evengoed zeer royale subsidies worden verstrekt aan hen die zonnepanelen willen inzetten voor duurzame energie. Die zijn er natuurlijk genoeg. Alleen vanwege de subsidies, echt niet uit idealisme. Stop de subsidies en het is afgelopen met de aankoop van grond ten behoeve van het plaatsen van zonnepanelen.

Hetzelfde geldt natuurlijk voor de hoge subsidiëringen van windmolens, laadpalen en de dure elektrische stekkerauto’s, waterpompen en tegenwoordig ook biomassa. Sluit de subsidiekraan en de klimaatfabel spat uiteen.

Want elektriciteit, in Nederland gewonnen uit groene, duurzame energiebronnen als water en zon, om daarna om te zetten in H2 heeft geen zin. Daarvoor zijn noch de opbrengst, noch het rendement voldoende en is de winning van H2 uit andere bronnen vele malen hoger.

Zoals de winning uit aardgas, alleen maar af geserveerd door klimaatfanatici, omdat alleen zij vinden dat het edele gas CO2, dat daarbij in relatief geringe hoeveelheden tevens vrijkomt, niet zou deugen.

Aardgas, het enige redelijke alternatief om de energietransitie naar H2 mogelijk te maken. Hetzij via eigen productie, of ter overbrugging naar kernenergie, een onuitputtelijke bron van H2, maar evengoed naar zonne-energie als ultieme leverancier van H2, middels elektriciteit en elektrolyse van water.

Die laatste omzetting is uiteraard alleen zinvol daar waar de mogelijkheden optimaal zijn: volop zon en genoeg ruimte en grond. Dus zeker niet in ons landje.

Daar worden kapitalen besteed aan gesubsidieerde zonnepaneel projecten, met een verhoudingsgewijs te verwaarlozen resultaat.

Daar waar het kostbare aardgas, al decennialang veruit de grootste warmtebron en elektriciteitsvoorziener van Nederlandse gezinnen, tevens Europa’s tweede producent van het gas H2, naar het buitenland worden geëxporteerd, in plaats van ze zelf te gebruiken.

Daarom moet worden voorkomen, dat onze uitermate belangrijke en kostbare aardgasvoorraden naar het buitenland verdwijnen.

Daarmee wordt niet alleen een voortijdige uitputting van dit gouden gas voorkomen, maar worden ook nog eens honderden miljarden verspilde euro’s bespaard, die we gedwongen moeten uitgeven aan de klimaathobby’s van onze politieke leiders. Hetzelfde lot wacht onze exportopbrengsten.

Zelfs in het geval dat we voortijdig door onze aardgasvoorraden heen zouden raken, bij een verstandig beleid zeer onwaarschijnlijk, is het nog vele malen voordeliger om dit gas te importeren, dan om kapitalen in de bodemloze put van de klimaatfantasten te zien verdwijnen.

Mei, 2019 Matthijs Schoemacher.