Stress

Chronische stresssituaties, waardoor ook veroorzaakt, leiden vaak tot een aantal moeilijk te verklaren, vage klachten van allerlei aard.

Zoals gevoelens van onbehagen, onrust, onzekerheid, dreigend gevaar, negativisme, scepticisme, onveiligheid, onbestemde angsten, minderwaardigheid, leegte, gebrek aan levenslust, eetlust, gemeenschap, aan zelfvertrouwen, eigendunk, motivatie, aan vertrouwen in de toekomst, somberheid en twijfel aan de zin van het bestaan.

Vaak gepaard met moeilijk te duiden lichamelijke klachten als chronische vermoeidheid, hoofdpijnen, rugpijn, maagpijn, darm en slaapklachten, enzovoorts.

Allemaal klachten die vooral kunnen verwijzen naar conflictsituaties in de relatiesfeer tussen de mens en de wereld waarin men leeft en waarin men geen uitweg ziet.

Het menselijk organisme is voortdurend bezig om evenwichten in stand te houden of te herstellen tussen talloze levensfuncties als energie vrijmaking en energiestapeling, tussen het ortho en parasympatische zenuwstelsel, tussen arbeid en rust, spanning en ontspanning, afbraak en opbouw enzovoorts.

In bovengeschetste gevallen is er kennelijk sprake van een verstoord evenwicht in de gevoelswereld. De gevoelens van geluk, liefde, schoonheid, tevredenheid, zekerheid, vertrouwen, veiligheid, rust en ontspanning, de zogenoemde sympathiefuncties, en de gevoelens waarmee men zich in acht moet nemen tegenover een vijandige wereld en dreigend gevaar, zoals waakzaamheid, alertheid, spanning, behoedzaamheid, open ogen en oren, de zogenoemde verdedigingsfuncties, zijn chronisch met elkaar in onbalans. Het organisme is niet meer in staat het om de code oranje of rood van het verdedigingsmechanisme, om te zetten in code groen.

Dat betekent dat het organisme blijvend in een verhoogde vorm van alertheid verkeert, met alle gevolgen van dien. Vaak onbewust verkeert de betrokkene in een toestand van verhoogde waakzaamheid, in een onbewuste vechthouding en komt niet tot rust. Dat uit zich in bovengenoemde symptomen.

Bij de normale dagelijkse activiteiten haalt het lichaam zijn energie uit de verbranding van glucose en vet. Zolang er voldoende zuurstof is en de antioxidanten capaciteit van het lichaam voldoende (het vermogen om oxidanten of vrije radicalen, bijproducten van oxidatieve verbranding, te neutraliseren), is er van stress geen sprake. Dat verandert als er buitengewone prestaties van het organisme worden vereist en er een tekort dreigt aan glucose en antioxidanten. In dat geval spreekt men “van oxidatieve stress” en wordt het zogenoemde stresshormoon “cortisol” van groot belang. Dit hormoon is nodig voor de omzetting van vetten en eiwitten in suiker en voor de stimulering van de tegenhanger van insuline, het hormoon “glucagon”, dat juist zorgt voor een verhoging van het bloedsuikergehalte.

Stressresponse is in dergelijke gevallen een zeer nuttige reactie van het lichaam. Een duidelijk voorbeeld is de acute strijd tegen de zichtbare, voel en tastbare vijanden van vroeger tijden als honger, kou, mens en dier. In deze angstige momenten had de mens de keuze tussen vechten en vluchten en was in principe in staat om het bekende gevaar zelf op te lossen en daarmee de stresssituatie. Waarna het organisme in staat was om in een relatieve rust situatie, verstoorde evenwichten te herstellen.

Bij andere heftige acute stresssituaties neemt de zuurstofbehoefte enorm toe en daarmee de productie van vrije radicalen. Voorbeelden daarvan zijn:

• acute ernstige ziektes
• ernstige brandwonden
• zware operaties
• acute vergiftigingen
• zware ongevallen
• langdurige, zware lichamelijke inspanningen, waarbij het organisme uitputtend wordt overbelast
• emotionele trauma’s

In deze situaties is er meestal, normaal gesproken, hulp aanwezig en kan er handelend worden opgetreden. De oorzaak van de nood is bekend, complicaties zijn meetbaar of zijn zichtbaar of kunnen zichtbaar worden gemaakt. Er kan corrigerend worden gehandeld.

De grote sluipmoordenaars zijn de chronische stresssituaties, doordat zij veelal niet als zodanig worden herkend en zich manifesteren als weinig specifieke lichamelijke en/of emotionele klachten en gevoelens, waardoor een aangepaste behandeling of uitblijft, of symptomatisch met verkeerde medicijnen worden behandeld. Vaak langdurig.

Berucht in deze, zijn chronische stresssituaties die worden veroorzaakt door chronische tekorten aan bepaalde voedingsstoffen, waardoor cellen niet meer in staat zijn hun genetisch bepaalde functies naar behoren uit te voeren. Veroorzaakt door eenzijdige, weinig gevarieerde voedingsmiddelen waarvan de voedingswaarde vaak sterk is gedaald, door allerlei bewerkingen, toevoegingen, conserveer en bestrijdingsmiddelen. Een van de zegeningen van de moderne samenleving.

De meest beruchte veroorzaker van chronische stress is de moderne samenleving van voornamelijk na de Tweede Wereldoorlog.

Na deze vreselijke gebeurtenissen in de wereldgeschiedenis, met zijn naar schatting vijftig miljoen doden, waarvan de helft burgers, en een nog veel groter aantal slachtoffers en vernielingen, zou men toch wel verwachten dat er een periode zou aanbreken van vrede op aarde, een betere wereld waar voor alle mensen plaats is en waar voor honger en armoede geen plaats meer zou zijn . Waar eindelijk de hartenwens van Ludwig van Beethoven uit zijn negende symfonie: “alle Menschen werden Brüder”, zou worden vervuld.

Helaas was er, ondanks de Verenigde Naties, alweer gauw sprake van een nieuwe, koude oorlog en ontstond er een nieuwe samenleving, die zijn weerga niet kent: Een kille, harteloze, berekenende, onpersoonlijke gemeenschap, waar alles draait om geld en macht, waar geen plaats meer is voor het menselijk individu en diens belangen.

In mijn blogs “Gezag, Macht en Machtsmisbruik” en de “Menselijke Kennis”, van januari dit jaar, stel ik een en ander nader aan de orde. In dictatoriale gemeenschappen is er voor het menselijk individu geen enkele interesse. De staat regelt alles. Voor vrijheid en democratie al helemaal niet.

Hoe het met deze waarden is gesteld in landen waar men Vrijheid en Democratie in het vaandel hebben als het hoogste goed, probeer ik hierna te benaderen. En hoe het mogelijk is dat chronische stress voor tachtig procent verantwoordelijk wordt gehouden voor de zogenoemde “welvaartsziekten”, de prijs die betaald wordt voor de nieuwe wereldorde.

Een belangrijk deel van de menselijke toekomst ligt al vast bij de geboorte, in de erfelijke informatie zoal die ligt opgeslagen in de celkern van elke cel afzonderlijk.

Van hieruit wordt de cel geïnformeerd over alle activiteiten en functies, hierbij aangestuurd vanuit het centrale zenuwstelsel (CZS), de grote coördinator van het gehele organisme. De gaven en talenten, de grenzen van de mogelijkheden, zijn bij de geboorte van elk individu hiermee bepaald. In de wereld waarin het individu opgroeit, zal verder worden bepaald of, en in hoeverre, deze talenten kunnen of zullen worden benut.

Daarmee wordt de speelruimte van het individu bepaalt door zijn genen en zijn milieu: niemand kiest zijn ouders, noch de tijd, noch de plaats, noch het milieu waarin men wordt geboren.

Van een vrije keuze of wil is hierbij duidelijk geen sprake. Of dat in de loop van het leven wel het geval is, hangt af van vele factoren en mag sterk worden betwijfeld: gezien het aantal ongelukkige mensen, de vele ziekten, de gehandicapten, de hongerige, de eenzamen, de armen, de daklozen, de vluchtelingen, de zwak of minder begaafden, de onderdrukten op vele niveaus, de wezen, de verkrachtten, de slachtoffers van dictators of andere tirannen, de krankzinnigen, de op vele manieren bedrogenen en voorgelogen, door wie of wat ook, enzovoorts. Voor al diegenen die het leven te zwaar wordt en er de zin niet meer van inzien. Vraag het hen.

Die daardoor wellicht hun heil zoeken in het gebed. Zoals bijvoorbeeld in het prachtige chanson van George Brassens (1921-1981): La Prière, Je Vous Salue Marie.

De rol die de huidige samenleving hierin heeft gespeeld, met name na de Tweede Wereldoorlog, is niet fraai. Als er ooit een kans is geweest om een betere wereld te scheppen was het toen: De komst van de Verenigde Naties.

Met de instelling van een blijvend recht van Veto, tot op de dag van vandaag, voor de vijf Grote Overwinnaars, werd tevens de basis gelegd voor het totale failliet van deze organisatie en daarmee de basis van de huidige decadente samenleving, waar alleen het recht van de sterkste geldt, de strijd om het bestaan, het ieder voor zich. Waarin een steeds kleinere groep lieden steeds rijker wordt en machtiger, doordat steeds meer alles en iedereen te koop is door een fenomeen “corruptie” geheten. Dankzij een geraffineerd psychologisch systeem waarin mensen tegen elkaar worden opgezet en elkaar proberen de loef af te steken, om maar te kunnen mee doen in de strijd om er maar bij te horen.

Daarvoor is veel geld en energie nodig. En vooral ook haast. Want de kansen op de arbeidsmarkt voor een andere baan, zijn na het vijf en veertigste jaar snel dalend. Bovendien wordt de pensioengerechtigde leeftijd steeds verder opgetrokken en neemt de globalisering, meer banen voor onze bestuurders en leiders, minder banen voor de minder bedeelde medemens, steeds verder toe. En breiden instellingen als de Europese Gemeenschap steeds verder uit. Daar speelt de leeftijd voor een droombaan kennelijk geen rol. En zijn de beloningen, de reis en verblijfkosten, de onkostenvergoedingen, pensioenvoorzieningen en de werktijden riant geregeld. Dat kan dan ook wel, gezien het budget voor het jaar 2018 van 160 miljard Euro. Wat krijg je daar allemaal niet voor terug! Alleen de Europese grenzen vormen nog een probleem. Dat komt wel goed. Waar heb je al die topfiguren anders voor?

De gemiddelde mens is onbemiddeld. Mensen die het dagelijks benodigde werk verrichten worden goed kort gehouden. En mocht er al enig geld worden bespaard, dan staan er tientallen figuren klaar om dat op honderd verschillende manieren uit je zak te krijgen. De belastingdienst voorop. Zoals bijvoorbeeld de BPM op auto’s, wereldwijd uniek, nog een stuk hoger dan de BTW, de veel te hoge benzineprijzen in vergelijking met andere Europese landen. De prijzen voor geneesmiddelen, met ook nog eens een jaarlijks eigen risico van bijna vierhonderd euro’s, de nog steeds stijgende ziekte kosten, in landen als Engeland, Denemarken, Spanje en Italië praktisch gratis of in andere omliggende landen aanmerkelijk goedkoper. De btw van zes procent op voedingsmiddelen, de eerste levensbehoeften van de mens, met het plan om de btw daarop nog eens te verhogen naar negen procent in plaats van te verlagen of geheel af te schaffen, de torenhoge accijns op genotsmiddelen en benzine, het gesjoemel met de pensioengelden, waar mensen een heel leven voor hebben gewerkt, het verhogen van de pensioengerechtigde leeftijd, de steeds oplopende parkeergelden en steeds afnemende parkeermogelijkheden met de daaruit voortvloeiende overtredingen en boetes, de talloze directe, indirecte en ander soorten vormen van belasting heffen, als stedelijke belastingen met de onverbiddelijke veel te hoge boetes bij het een enkele dag te late betaling, uitgekleed tot op het bot en dan nog eens te horen krijgen hoe goed we het hebben!

Gelukkig is er dan nog ter compensatie het jaarlijks vakantiegeld ! Dat is pas luxe met al die heerlijke goedkope vliegvakanties!

Dat heerlijke gevoel van vrijheid, dat gevoel van eindelijk eens bevrijd te zijn van alle dagelijkse verplichtingen en beslommeringen, begint al op onze Nationale Luchthaven “Schiphol”. Dat gezellige, urenlang durende moment van samenzijn voor vertrek, met allerlei verschillende landgenoten, dat gevoel van saamhorigheid en nationale eenheid, begint dan pas goed. Om maar te zwijgen over de vlucht en het verblijf in het paradijselijk vakantieoord onder een koesterende zon (door een stel idioten ook wel “koperen ploert” genoemd). Dat alles met dank aan onze Overheid, die dat toch maar allemaal, dankzij het vakantiegeld, mogelijk maakt.

Want de rest van het jaar, is het voor de meeste mensen, terugkeer in het keurslijf van de samenleving, van veel geven en weinig krijgen. En vooral zwijgen en meedoen. Een samenleving die steeds verder rationaliseert, materialiseert, mechaniseert, robotiseert, egaliseert en voorschrijft tot in de kleinste details, waar de mens niets meer zelf hoeft te bedenken of te doen: dat wordt vanaf hogerhand bepaald en geregeld. Waar kinderen met elkaar communiceren via een smartphone, de patiënt met een vaak voor hem of haar onbekende arts uit een groepspraktijk, die zijn kennis van de patiënt moet halen uit de computer en daardoor van menselijk contact nog nauwelijks sprake is, waar in het onderwijs al vroeg de computer zijn intrede doet en de zang- teken – gymnastiek en zwemles en het nuttig handwerken, grotendeels heeft verdrongen, waar leerlingen tegenwoordig studenten heten, onderwijzers leraar, leraar professor en waar er op de universiteiten bijna meer hoogleraren dan studenten rondlopen…

In deze samenleving, waar het gevoel plaats heeft gemaakt voor het arrogante menselijk verstand, waar oeverloos gepraat de daden hebben verdrongen, de managers, bestuurders, commissarissen, volksvertegenwoordigers en andere machtshebbers de dienst uit maken, wordt het individu monddood gemaakt, verliest zijn eigenheid, zijn zelfvertrouwen, zijn identiteit. Een van de drie basisangsten die het menselijk leven beheersen: doodsangst, verlatingsangst en de angst voor persoonlijkheidsverlies. Daarnaast komt nog de angst voor het identiteitsverlies als Nederlander, het teloorgaan van normen en waarden, tradities, de volksaard, de folklore, de geschiedenis, de hele cultuur en religies, alles ten behoeve van een multiculturele samenleving waarbij de liefde vooral komt van één kant en de helpende hand wordt weggeslagen.

De Griekse dichter “Pindarus” (522-433 v. Christus) zei daarover ooit: “Wat vreemd, die man haat mij en ik ben nog nooit goed voor hem geweest!”.

Ziehier een aantal elementen waarop het begrip “Stress” is gebouwd. Het is een situatie waarin de mens niet meer in staat is om het evenwicht tussen hetgeen dat hij als sympathiek ervaart en datgene wat zijn existentie bedreigt en ondermijnt, te herstellen. Men blijft dan steken in deze samenleving, vaak niet eens bewust, in een vecht- vlucht situatie.

Waarbij de dreiging uitgaat van een onbekende, niet tastbare vijand, die ervoor zorgt dat men steeds meer aan zichzelf gaat twijfelen, die het zelfvertrouwen ondermijnt, de eigen dunk aantast, de zin van het bestaan, die de mens confronteert met zijn eigen machteloosheid en weerloosheid en zijn onvermogen om iets dan ook, waaraan dan ook te veranderen, waarbij men zich gebruikt, zo niet misbruikt voelt als een object.

Door een zichzelf tot “elite” uitgeroepen kleine groep machtshebbers, die de rest van het volk dagelijks via de media, die geheel naar hun pijpen dansen, vertelt hoe alles in elkaar zit en hoe dat allemaal door hen zal worden opgelost.

Hiertegen valt als individu niets in te brengen. Vechten heeft geen zin, de strijd is bij voorbaat verloren. Men loopt aan tegen een muur van bureaucratie, regels, voorschriften, geboden, verboden, van onbegrijpelijke rechterlijke beslissingen, vriendjespolitiek, corruptie en minachting voor het gezonde menselijke verstand en common sense.

Ook stemmen heeft nog nauwelijks zin: bepaalde groepen worden al bi voorbaat uitgesloten. De rest van de buit is al in grote lijnen onderling verdeeld. De stem van het volk, het referendum, is een farce en moet worden afgeschaft. Populistisch geklets, gebaseerd op onderbuikgevoelens. Een vies woord, maar wel gevoelens waaruit we allen zijn geboren. Bepaald niet vies! Over arrogantie gesproken.

Wie niet vecht, rest berusting: het zal mijn tijd wel duren. Of de vlucht. In allerlei geluk substituties en andere illusies. Zoals in het eeuwen oude “brood en spelen”: veel eten, drinken, snoepen, roken, drugs, medicijnen en andere verslavingen. En de vereenzelviging met de grote sporthelden, de nieuwe miljonairs, waaraan de laatste centen worden uitgegeven. Zittend, dat wel.

En dan blijft er nog een groep goedgelovige, welwillende mensen, naïeve volgelingen van hun leiders. Die vergeten dat in deze wereld de schapen worden gebeten (Groningen, ouden van dagen) en de roofdieren worden ontzien. Die bijten terug. Ondergronds, met eigen regels. Heel anders dan de “witte boorden criminelen”. Die houden van schone handen, een goed geweten en verschansen zich liever achter een façade van fatsoen, onberispelijkheid, alwetendheid, voortreffelijkheid en onaantastbaarheid.

De meeste mensen, teleurgesteld, moe en uitgeput, beroofd van hun idealen en van hun persoonlijkheid, geven de moed op en decompenseren in een burn-out, een depressie, neurose of erger.

Acute stress is een normaal fenomeen, waarmee de meeste mensen goed mee kunnen omgaan. Evengoed als het organisme. Het is de chronische stress, die dagelijks, ongemerkt toegediend, de gezondheid ondermijnt en het wereldbeeld vertroebeld en vervalst en de aandacht afleidt van de zaken die de mens echt gelukkig kunnen maken.

Neem nou die schattige baby’s en kindertjes, zo mooi, zo echt, zo onschuldig. En die moeders zo onbaatzuchtig. En de vaders die daarvoor hun leven willen geven. Maar niet voor een aantal valse profeten. En wat te denken van Moeder Natuur, die ons altijd de middelen geeft om te leven en te overleven en gelukkig te zijn. Daarvoor hebben we al die humbug en al dat klatergoud toch niet nodig! De waarheid is eenvoudig. Je moet wel je best doen om echt en onecht van elkaar te onderscheiden. Wat de moeite waard is en wat niet. Count your blessings.