Klimaathysterie

Politiek economische terreur

Sinds de wetenschappers van het IPCC (het Interngovernmental Panel on Climate Change), een pseudo wetenschappelijk, vooral politiek- economisch orgaan dat voortkomt uit de Verenigde Naties, sinds eind 1900 menen te kunnen bewijzen , dat vooral het bio gas CO2 verantwoordelijk is voor allerlei klimaatveranderingen als bijvoorbeeld de opwarming van de aarde, veranderingen die uiteindelijk zullen leiden tot ongekende klimaatrampen, wordt de wereld gechanteerd met de ideeën, theorieën, conclusies en oplossingen van bovengenoemd orgaan.

Volgen wij hun dictaten niet op, dan is de Apocalyps niet meer ver weg en zijn de gevolgen niet te overzien. Tenzij wij, de wereldbevolking, met alle de door hen aan ons opgedrongen middelen, de uitstoot van het door hen gedemoniseerde gas CO2 tot nul terugbrengen. En uiteraard betalen.

Daarmee zijn dan niet alleen vele duizenden miljarden gemoeid, maar gaat bovendien kostbare tijd verloren, tot nu toe al 30 jaar.

Het plan is om nota bene tegen het jaar 2050 deze CO2 uitstoot terug te brengen met 95%. De vraag is of dan de wereld nog wel leefbaar is, gezien de drastische, praktisch onuitvoerbare maatregelen die allemaal genomen moeten worden.

Het bizarre aan dit CO2 verhaal is, dat er geen enkel gedegen wetenschappelijk bewijs aan ten grondslag ligt. Uitvoering hiervan zou de geschiedenis ingaan als de grootste ultieme wetenschappelijke vergissing aller tijden terwijl het in werkelijkheid gaat om politiek economische belangen.

De grootste tragiek van dit hele verhaal ligt in het feit, dat al in 1992, het jaar waarin de eerste Internationale Klimaatconferentie te Buenos Aires plaats vond, de internationale gemeenschap uit pure onwetendheid zich solidair verklaarde met het IPCC en hun gedachtegoed en daarmee met de CO2 hetze.

In datzelfde jaar zijn er al volop alternatieve energiebronnen voor fossiele brandstoffen inzetbaar, die overvloedig en duurzaam een energieleverancier kunnen voortbrengen die bij verbranding, naast energie, schoon en helder water produceert. Zonder eerdergenoemde afvalstoffen en zonder CO2 uitstoot: Het waterstofgas of H2. Die energiebronnen zijn Kernenergie, Zonne-energie en zelfs het fossiele Aardgas, een brandschone energieleverancier zonder afvalstoffen en producent van waterstofgas. In Nederland alleen al jaarlijks acht miljard kubieke meter! Met als enige probleem de uitstoot van relatief weinig CO2, en in ieder geval veel minder dan bij de verbranding van biomassa.

In plaats van een geleidelijke overgang van fossielen naar kernenergie, zoals bijvoorbeeld al op volstrekt veilige manier wordt toegepast in grote industrielanden als Canada, de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, China, India en Rusland, zonder afvalstoffen en CO2 uitstoot, werd in 1992 gekozen voor de rampzalige, symptomatische bestrijding van de CO2 uitstoot, in plaats van het probleem in de kiem te smoren.

Waardoor er een energie transitie achterstand naar waterstof van dertig jaar is ontstaan. Nog maar het begin! De echte ellende komt nog! Pas in 2050 is er licht aan het eind van de tunnel te verwachten.

Niet de CO2-mythe is de oorzaak van alle klimaat ellende, dat is het IPCC cum suis. Hun ingrepen voorkomen geen klimaatrampen, maar veroorzaken integendeel, onoverzienbare financiële rampen en een onleefbare wereld. Wie draait daarvoor op? Het is vijf voor twaalf!

Terwijl de klimaatalarmisten zonder uitzondering weten dat waterstofgas als brandstof in alle opzichten en om meerdere redenen verre superieur is aan de toepassing van fossiele brandstoffen, en dat bijvoorbeeld kernenergie, naast een professionele toepassing van zonne-energie, de meest ideale, niet te overtreffen energie bronnen zijn van H2, omdat beide energiebronnen dit gas zowel duurzaam als in overvloed kunnen produceren. Evengoed blijven zij deze opties hardnekkig boycotten en negeren en geven al tientallen jaren de voorkeur aan de wind als energiebron en aan de windmolen als middel om H2 aan te maken.

Nota bene aan wind, de meest onbetrouwbare energiebron van allemaal. Zo ontstond het begrip “windhandel”. En aan de windmolen, een onpraktisch, onrendabel, landschap verontreinigend, subsidie slurpend, peperduur wanproduct, waartegen een enorme aversie bestaat en dat, zoals momenteel blijkt, nauwelijks bijdraagt aan de wereldwijde energieopbrengst en al helemaal niet aan de oplossing van het energieprobleem. Quo Vadis? Hoelang moet deze klimaatfabel nog duren? Gewoon halsstarrig doorgaan op de ingeslagen weg. Weg met de CO2 uitstoot!

Deze kreet was met de voor handen liggende oplossing toendertijd (1992) niet nodig geweest, omdat het veronderstelde kwaad bij de wortel zou kunnen zijn aangepakt. Oorzakelijk. Energieproductie zonder afvalstoffen, zonder uitstoot van CO2. Duurzaam en in overvloed. Het IPCC verleden tijd. Weg met de klimaat terreur. Weg met de CO2-mythe. Welkom Kernenergie en een professionele aanpak van zonne-energie. Welkom dan ook Aardgas! Deo Volente!

Een wereldwijd dreigend energietekort op termijn, door uitputting van fossiele brandstoffen, kan onmogelijk, zelfs niet bij benadering, worden opgevangen door de productie van H2 door windmolens, of het plaatsen van zonnepanelen daar waar de zon weinig schijnt of te zwak is. Dat is inmiddels na dertig jaar wel gebleken.

Dat een orgaan als het IPCC rustig doorgaat op een door hen ingeslagen, overduidelijk verkeerde weg, terwijl de definitieve oplossing van het probleem al dertig jaar geleden aanwezig was, zegt veel over de krachten en de macht van hen, die deze nachtmerrie in stand houden en nog dertig jaar willen volhouden, totdat de uitstoot van CO2 voldoende teruggebracht zou zijn. Terwijl het zestig jaar geleden al mogelijk was om met de juiste middelen de uitstoot van CO2 geheel te stoppen, evenals de uitstoot van afvalstoffen. Hoe kan Herodes het licht verdragen?

Het is een probleem, dat nationaal, en al helemaal niet in Nederland, kan worden opgelost. De kleinst mogelijke politieke meerderheid is solidair met het IPCC Naar de protesten van de echte wetenschappers, vooral emeritus-hoogleraren, wordt niet geluisterd.

Dit boek probeert zoveel mogelijk internationaal mensen te bewegen zich uit te spreken tegen de wereldwijde tirannie van een relatief klein, maar zeer machtig orgaan. Dat vanuit politiek economische belangen de wereld hun wil proberen op te leggen, zonder echt wetenschappelijk bewijs. Wetenschap volgens de regelen der kunst.

Matthijs Schoemacher, 25 September 2019.