De nieuwe kleren van de Keizer

Bij de bestrijding van kanker in het algemeen, speelt een van de oudste en bekendste hoekstenen van de Geneeskunde, de chirurgie, de belangrijkste en veiligste rol. In handen van jarenlange, uiterst gedisciplineerde en bekwame medische specialisten, die met inmiddels zeer verfijnde technieken en de hulp van eveneens de nieuwste, wetenschappelijke technische hulpmiddelen, zijn de resultaten bij kankerbestrijding optimaal. Het zieke weefsel wordt met wortel en al, inclusief de omliggende lymfeklieren, operatief verwijderd. Schade aan omliggend weefsel is gering en geneest voorspoedig.

Aanvullend kan, zekerheidshalve, het geopereerde gebied door de radioloog worden na bestraald. Evenals de chirurgische ingreep is dit een plaatselijk gebeuren. De toegediende dosis röntgenbestraling, wordt qua dosering en duur, nauwkeurig door de radioloog bepaald. Eveneens een op zijn terrein zeer deskundige specialist.

Hier heiligt het doel de middelen, omdat röntgenstraling ook schadelijk is voor het omliggende gezonde weefsel, vandaar de streng gecontroleerde toepassing. Een groter probleem vormen de tijdens de operatie toegediende toxische anaesthesia middelen, die door het gehele lichaam circuleren, maar waarvan de bijwerkingen door de korte toedieningstijd en door de precies gedoseerde hoeveelheid door de hierin gespecialiseerde anesthesioloog bepaald, tot het minimum worden beperkt.

Lokale bestrijding van tumoren voldoet uiteraard niet, in geval van uitzaaiing van tumorcellen via bloed- en lymfebanen. De nog volop in ontwikkeling zijn de behandelingsmethoden voor deze gevallen, voldeden in de tijd dat cytostatica of celremmers werden ontdekt (1950), onvoldoende.
Cytostatica leken een belangrijke doorbraak te zijn bij de behandeling van kanker. De eerste resultaten waren dan ook hoopgevend: kankercellen werden vernietigd of de groei kon worden vertraagd. Wel waren de acute reacties van het lichaam op deze middelen zeer heftig, maar naarstig werd gezocht naar alternatieven. Dat gold ook voor de vroege andere bijwerkingen.

Op termijn werd het steeds duidelijker, dat de schade die door deze middelen ook aan gezond weefsel werd toegebracht, veel groter was dan aanvankelijk werd verondersteld en dat schadelijke bijwerkingen op langere termijn onvoorspelbaar waren. Het gevolg was een speurtocht naar steeds weer nieuwe medicijnen, niet alleen tegen kanker, maar tegen iedere denkbare andere ziekte.
Op zich verantwoord, maar niet in handen van de commercie: de nieuwe medicijnen worden duurbetaald! Medicijnen, die vooral symptomen bestrijden, maar niet de oorzaken. Gepatenteerde medicijnen, die natuurlijke voedingsstoffen verdringen als producten, waarvan de waarde niet wetenschappelijk kan worden aangetoond. Maar die zelf door het immuunsysteem als lichaamsvreemd worden gezien, met alle gevolgen van dien.

De volgende dringende vraag is, of het wel zo verstandig is, om een immuunsysteem in een lichaam, waarin een tumor zich kon ontwikkelen en verspreiden en waarvan het weerstandsvermogen kennelijk is verminderd, om dat ook nog eens te belasten met lichaamsvreemde medicijnen. In plaats van te zoeken naar middelen, die op natuurlijke wijze bijdragen aan het herstel of verbetering van de conditie en/of uit te gaan van ongekende krachten van het immuunsysteem zelf. In plaats van pogingen daartoe, tegen te werken.

Causale therapie in de Geneeskunde is de droom van iedere arts. Neem de ontstoken blindedarm weg, doodt ziekteverwekkers als bacteriën, virussen, schimmels enz, hef voedingstekorten op, neem kortom de oorzaak of oorzaken van ziekten weg en het leed is geleden. Het vinden van echte geneesmiddelen, het opsporen van de oorzaken van ziekten, werd in de loop der tijd door allerlei vindingen, steeds verder uitgebreid.

In veel gevallen blijkt dit niet te lukken en rest de arts niet veel anders dan het bestrijden van ziektesymptomen, de zogenoemde symptomatische behandelingen. Los van alle exogene en/of endogene ziekmakende factoren, nemen ziekten, met het stijgen der jaren, toe en speelt de leeftijd een steeds grotere rol in de etiologie van ziekten. Een mooi beeld over veroudering, wordt geschetst in het boek van Dr. P.A. Voute: “Levenstempo” (1952, Stenfert Kroese). Hij vergelijkt het leven met een draaiende tol: een hoge aanvangssnelheid, met veel omwentelingen per seconde, die steeds trager draait en uiteindelijk omvalt. Hoe hoger de aanvangssnelheid, hoe langer de tol draait. Met het vorderen van de jaren, vermindert de kwaliteit van alle levensfuncties, ofwel dementeert het leven met de tijd. Een botbreuk van een jong gezond mens geneest snel. Daarna verloopt het genezingsproces, met het stijgen der jaren, steeds trager en bij de oudere mens geneest de breuk moeizaam of soms niet.

Het Leven is een groot mysterie, waarin alleen de grote Regisseur de weg kent, ordening schept en alle levensprocessen in evenwicht houdt. De kleinste fout in de regie, zoals bij de vorming van een menselijk individu uit slechts twee geslachtscellen, leidt tot chaos. De kans op een fout in dit celdelingsproces is onberekenbaar groot. Dat dit slechts bij uitzondering gebeurt en dan nog vaak door factoren van buitenaf, is een groot wonder. Te meer daar deze 100.000 miljard cellen ook nog eens stuk voor stuk genetisch van elkaar verschillen en even goed één groot geordend geheel vormen. Of dat in elke zenuwcel de soms 9000 mitochondriën om de twee tot drie weken worden vernieuwd.

In dit gehele, het menselijke verstand ver te boven gaande, wonderlijke gebeuren, kan de mens slechts een dienende rol vervullen. Dat neemt niet weg, dat de prestaties van de mens, om van de natuur gedeelten van zijn geheimen bloot te leggen, gekwalificeerd moeten worden als buitengewoon knap. Zoals de razend intelligente ontrafeling van bijvoorbeeld het cel metabolisme. Evengoed fenomenen die allang, avant la lettre, spelen. Helaas zijn er na de tweede wereldoorlog een aantal ontwikkelingen op gang gekomen, met name in de voedings- en farmaceutische industrie, gesteund en onderbouwd door een aantal wetenschappers, die op zijn zachtst gezegd “verontrustend” genoemd mogen worden.

Daar waar de natuur zich onderscheidt door uiterste precisie, zoals op cellulair niveau bij de omzetting van glucose naar pyrodruivenzuur, de cel tien verschillende enzymen (eiwitten) synthetiseert, is de farmaceutische industrie al zeker zestig jaar, ondanks enorm kostbare en wetenschappelijke onderzoekingen, er niet in geslaagd een passend antwoord te vinden op de gesel van deze moderne tijd: kwaadaardige nieuwvormingen. Ondanks de productie van hele reeksen steeds nieuwe, meer financieel lucratieve, dan veilige en effectieve medicijnen. Medicijnen die niet alleen tumorcellen kunnen vernietigen en vertragen, maar ook gezond weefsel. Lichaamsvreemde medicijnen, die niet als zodanig in de natuur voorkomen en het immuunsysteem activeren, maar ook kunnen uitputten of erger. Die vooral symptomen bestrijden, maar niets opbouwen en die momenteel de dienst uitmaken in gehele medisch-farmaceutische wereld.

Met de explosieve ontwikkeling van een nieuwe generatie moderne medicijnen, veelal gepatenteerde kunstmatige producten, mogelijk gemaakt door exorbitant kostbare onderzoekingen, wordt iedere wetenschappelijke benadering van medische problematiek met behulp van middelen die de natuur aanreikt, ondergesneeuwd. Wetenschappers die zich daarmee bezighouden, worden neergezet als naïef, ouderwets, achterhaald of zelfs als volksverlakkers en notabene zelfs als kwakzalvers! In de laatste zestig jaar werd daardoor op dat gebied een behoorlijke ontwikkelingsachterstand opgelopen. Momenteel is er gelukkig sprake van een renaissance. Disciplines als immunotherapie, stamceltherapie, biologisch identieke hormoontherapie, orthomoleculaire en integrale geneeskunde en de oude vertrouwde homeopathie en nog meerdere, door de huidige machtshebbers genoemde “alternatieve” genezers, zijn weer in opkomst. Gelukkig nog, dat zij genezers worden genoemd, een begrip dat tegenwoordig teveel wordt verward met symptoombestrijding.

Gelukkig is er nog de “Gezondheidsleer”, die ons leert dat een verstandige leefwijze en een natuurlijk, gevarieerd voedingspatroon, de basis vormen voor een goede gezondheid. Helaas staat de “Voedingsleer” onder de invloed van de machtige voedingsindustrie. Hun gezondheidsgoeroes blijven beweren dat roomboter inferieur is aan hun margarines, dat plantaardige oliën verre superieur zijn aan dierlijke vetten, dat verzadigde vetten inferieur zijn aan onverzadigde vetten en gevaarlijk voor bloedvaten, evenals cholesterol. Om deze beweringen te ondersteunen worden nog dagelijks miljoenen uitgegeven aan propaganda en reclame. (Zie media). Of wordt er verteld dat de voeding van de gemiddelde mens voldoende nutriënten bevat, mits er is voldaan aan de door hen uitgerekende ADH, algemeen dagelijkse hoeveelheid. Niemand die daar ooit van gehoord heeft of zich eraan houdt. Toch wordt er ook nog gewaarschuwd, voor het gevaar van te veel nutriënten. Terwijl iedereen kan zien dat er wereldwijd, behalve in arme landen, veel te veel verkeerde voeding wordt geconsumeerd, waarvan de voedingswaarde dramatisch is teruggelopen. Getuigen ook de welvaartsziekten obesitas en diabetes twee.

Indien wordt besloten, om welke reden ook, om aan het lichaam bepaalde stoffen via infusie toe te dienen, moet men in ieder geval op de hoogte zijn van de samenstelling van een dergelijk infuus, in verband met de reden van toediening. De meest bekende en toegepaste vorm van infusie is de bloedtransfusie. Het bloed van jonge, gezonde personen is qua samenstelling ideaal, omdat dit bloed in principe alle nutriënten bevat die het organisme nodig heeft, maar tevens alle bekende en onbekende producten die de lichaamscellen daaruit aanmaken en in de bloedbaan deponeren. Daarmee zou zo’n bloedtransfusie in theorie het ultieme panacee zijn. Naast zijn onmisbare rol in het immuunsysteem, is het bloed in zijn logistieke rol van transportorgaan ook nog eens, samen met het CZS, een communicatieorgaan, tussen alle cellen onderling. Mochten er, om welke redenen ook, cellen wegvallen en daarmee tevens de synthese van hun producten, zou het een oplossing zijn deze buiten het lichaam, in het laboratorium, na te synthetiseren. Wishfull thinking! Alleen al vanwege de immense hoeveelheden producten, is het veelal onbekend om welke stoffen het gaat, om maar niet te spreken over de mogelijkheid ze dan ook nog na te synthetiseren. Maar zelfs al zou dit alles mogelijk zijn, zou dit niet baten: uiteindelijk gaat het uitsluitend om de cel. Die is onvervangbaar. Is de cel ziek of verloren gegaan, is het afgelopen met zijn functies.

Daarmee is tevens de hoofdrol van de Gezondheidszorg bepaald: Zorg ervoor, dat alle cellen zo lang mogelijk gezond blijven! Elimineer het ongezonde, voorkom de ziekte! Schep optimale levensomstandigheden en luister en kijk gewoon naar ons grote voorbeeld: Moeder Natuur. Wees zuinig op haar! Toon respect! Wees niet arrogant!